Assassin's Creed 2 en 3: The Pinnacle of Series Writing

Een van de meest onvergetelijke momenten in de gehele Assassin's Creed -serie ontvouwt zich aan het begin van Assassin's Creed 3, wanneer Haytham Kenway zijn missie voltooit om een ​​team in de nieuwe wereld te verzamelen. Aanvankelijk kunnen spelers deze bondgenoten verwarren met moordenaars. Haytham, uitgerust met een verborgen mes en met dezelfde charme als de geliefde Ezio Auditore, heeft tot nu toe de rol van een held gespeeld, die indianen bevrijden van gevangenschap en botsen met arrogante Britse Redcoats. De openbaring komt wanneer hij de uitdrukking uitgesproken: "Moge de vader van begrip ons begeleiden", waardoor duidelijk wordt gemaakt dat we de Tempeliers hebben gevolgd, de gezworen vijanden van de moordenaars.

Deze wending toont het ware potentieel van de Assassin's Creed -serie. De eerste game introduceerde een boeiend uitgangspunt van het vinden, begrijpen en elimineren van doelen, maar het ontbrak diepte in het vertellen van verhalen, waarbij zowel Altaïr als zijn doelen zonder persoonlijkheid. Assassin's Creed 2 verbeterde hierop door de iconische Ezio te introduceren, hoewel zijn tegenstanders, zoals Cesare Borgia in Assassin's Creed: Brotherhood, onderontwikkeld waren. Het was pas in Assassin's Creed 3, vastgesteld tijdens de Amerikaanse revolutie, dat Ubisoft evenveel aandacht besteedde aan de jagers als de gejaagden. Deze aanpak creëerde een naadloze verhalende stroom en sloeg een perfecte balans tussen gameplay en verhaal dat nog moet worden geëvenaard.

Ondanks het succes van het huidige RPG-gerichte tijdperk van de serie, is er een consensus onder spelers en critici dat Assassin's Creed een achteruitgang ervaart. Verschillende redenen worden besproken, zoals de steeds fantastische instellingen met goden zoals Anubis en Fenrir, de toevoeging van diverse romantiekopties en het controversiële gebruik van historische figuren zoals Yasuke in Assassin's Creed Shadows. Ik geloof echter dat de wortel van deze achteruitgang ligt in de verschuiving van karaktergestuurde verhalen, die zijn overschaduwd door uitgebreide open-wereldelementen.

In de loop der jaren is de serie geëvolueerd uit zijn oorspronkelijke actie-avontuurwortels door RPG-elementen zoals dialoogbomen, XP-gebaseerde nivellering, buitboxen, microtransacties en versnellingsaanpassing op te nemen. Naarmate de games groter zijn geworden, zijn ze ook holer begonnen zich hol te voelen, niet alleen in termen van repetitieve nevenmissies, maar ook in hun verhalen.

Hoewel Assassin's Creed Odyssey bijvoorbeeld meer inhoud biedt dan Assassin's Creed 2, voelt veel ervan minder gepolijst en minder meeslepend. De flexibiliteit om de acties en dialoog van je personage te kiezen, bedoeld om onderdompeling te verbeteren, resulteert vaak in scripts die te dun worden uitgerekt in meerdere scenario's, zonder de gerichte, scenario-achtige kwaliteit van de eerdere games. Het Action-Adventure Era zorgde voor goed gedefinieerde personages, in tegenstelling tot de huidige spellen waar protagonisten zich moeten aanpassen aan de grillen van spelers, die de karakterontwikkeling kunnen verdunnen.

Deze verschuiving heeft geleid tot een gevoel van interactie met generieke NPC's in plaats van complexe historische figuren. Het Xbox 360/PS3 -tijdperk van de serie heeft daarentegen een aantal van de meest boeiende schrijven in gaming, van Ezio's gepassioneerde "volg mij niet, of iemand anders!" Speech voor de aangrijpende laatste woorden van Haytham voor zijn zoon Connor:

'Denk niet dat ik van plan ben je wang te strelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden.'

Het vertellen van verhalen heeft ook zijn nuance verloren. Moderne spellen vereenvoudigen het conflict vaak tot moordenaars die goed zijn en Tempeliers slecht, terwijl eerdere inzendingen de grijze gebieden tussen de twee facties verkenden. In Assassin's Creed 3 verslaat elke Tempelier Connor zijn overtuigingen uitdagend. William Johnson suggereert dat Tempeliers de Indiaanse genocide hadden kunnen voorkomen. Thomas Hickey bekritiseert het idealisme van de Assassins, en Benjamin Church betoogt dat perspectief de moraliteit definieert en erop wijst dat de Britten zichzelf als slachtoffers beschouwen. Haytham daagt het vertrouwen van Connor in George Washington uit en wijst op de toekomstige despotische aard van de nieuwe natie, een claim die wordt gevalideerd wanneer wordt onthuld dat Washington, niet Charles Lee, het verbranden van Connor's Village bestelde. Tegen het einde van het spel blijven spelers meer vragen over dan antwoorden, waardoor het verhaal wordt verrijkt.

Nadenkend over de geschiedenis van de serie, werd het nummer "Ezio's Family" van Assassin's Creed 2, gecomponeerd door Jesper Kyd, het thema van de serie omdat het diep resoneerde met spelers. De PS3-tijdperk-games, vooral Assassin's Creed 2 en 3, waren fundamenteel karaktergestuurd, waarbij "Ezio's Family" Ezio's persoonlijke verlies opriep in plaats van alleen de Renaissance-setting. Hoewel ik de enorme wereldbouw- en grafische vooruitgang in de Creed-games van de nieuwere Assassin waardeer, hoop ik dat de franchise terugkeert naar zijn wortels en gerichte, karaktergerichte verhalen levert. In de huidige markt, gedomineerd door uitgestrekte open werelden en games met live service -ambities, wordt een dergelijke terugkeer echter niet beschouwd als 'goed bedrijf'.